آل سعود دوره سوم حکومتشان را با تکیه بر استعمار آغاز کردند و با کمک انگلستان از طریق کشور کویت، که در آنجا در تبعید به سر می بردند، وارد شبه جزیره عربستان شدند. همچنین، پیمانی میان انگلستان و عبدالعزیز به امضا رسید که بر اساس آن انگلستان استقلال کامل و مطلق حکومت عبدالعزیز را به رسمیت می شناخت. در ادامه با ضعف روزافزون انگلیس، آمریکا وارد عرصه بازی با عربستان شد. در سال های بحران اقتصادی جهان (۱۹۲۹-۱۹۳۳م.) وضع اقتصادی عربستان به سبب کاهش حاجیان و خشک سالی سال های ۱۳۵۰-۱۳۵۱ ه.ق./ ۱۹۳۱-۱۹۳۲م. سخت ناهنجار شد. بدهی های دولت در ۱۳۵۱ ه.ق./ ۱۹۳۲م. به ۲۱۹ هزار لیره استرلینگ رسید و اروپاییان درخواست وام از سوی ابن سعود را رد کردند. در چنین وضعیتی شرکت نفتی «استاندارد اویل» کالیفرنیا، گفت وگوهای خود را با ابن سعود درباره گرفتن امتیاز نفت در بخش خاوری کشور، در برابر پرداخت وام، آغاز کرد. شرکت یادشده در ۱۳۵۱ ه.ق./ ۱۹۳۲م. شرکتی فرعی به نام «شرکت نفت استاندارد عرب ـ کالیفرنیا» بنیان نهاد. این شرکت به جز امتیاز استخراج نفت، امتیاز بیرون آوردن دیگر کان های گران بهای عربستان سعودی را به دست آورد.
با آغاز جنگ جهانی دوم، ابن سعود اعلام بی طرفی کرد، ولی ورود آمریکا به جنگ و نیاز شدید متفقین به نفت باعث شد ابن سعود خواه ناخواه به اردوی متفقین گرایش یابد. دولت عبدالعزیز، که در اثر بروز جنگ و پایین بودن میزان استخراج نفت و کاهش تعداد حاجیان سخت تنگ دست شده بود، از آمریکا و انگلستان تقاضای وام کرد و یادآور شد که در صورت توجه نکردن به درخواست او از استخراج نفت جلوگیری خواهد کرد. سرانجام بر پایه قانون «وام و اجاره» آمریکا، دولت سعودی در خلال جنگ ۹۹ میلیون دلار از این کشور وام گرفت.
در جمادی الاول ۱۳۶۲ ه.ق./ مه ۱۹۴۳م. آمریکا با عربستان سعودی روابط سیاسی برقرار کرد و در همین سال نام «شرکت نفا استاندارد عرب ـ کالیفرنیا» به «شرکت نفت عرب ـ آمریکا» (آرامکو) تبدیل شد و آمریکا برای هدایت عملیات جنگی در این سوی جهان، پایگاهی هوایی در ظهران عربستان تأسیس کرد، ولی این مطلب برای افشانشدن نقض بی طرفی بن سعود کاملاً پنهان ماند.
با نزدیکی روزافزون عبدالعزیز به متفقین، به ویژه دیدار او با روزولت در ناو جنگی آمریکا، موسوم به کوئینسی در ۱۳۶۴ه.ق./ ۱۹۴۵م. که موجب سپردن بنادر سعودی در خلیج فارس به ناوهای انگلیسی و آمریکایی شد، چندی بعد روابط فیمابین رو به گرمی نهاد و در ۱۳۶۷ ه.ق./ ۱۹۴۸م. ناوگان آمریکا وارد خلیج فارس شد و برای نخستین بار مقامات نظامی آمریکا از عربستان دیدار کردند و این آغازی رسمی بود بر شروع سرسپردگی های عربستان به آمریکا. برخی خوش خدمتی های آل سعود و مفتیان وهابی عبارت است از:
تشکیل کنفرانس اسلامی
در دهه ۱۳۴۰ ه.ش.، که نهضت پان عربیسم عبدالناصر گسترش یافت، وضعیت جدید منطقه و قدرت گرفتنِ ناسیونالیسم عربی مهم ترین تهدید برای آل سعود و آمریکا بود. جمال عبدالناصر کنفرانس اسلامی را زاییده طرح های آمریکایی می دانست و آن را چهره دیگر پیمان بغداد می شمرد. وی در این باره چنین گفت: «در ۱۳۳۶، ابن سعود پس از مسافرتش به آمریکا از قاهره دیدن کرد. به محض ورود، ابن سعود ما را از مذاکرات خود با آیزنهاور مطلع کرد و گفت آیزنهار از او خواسته است برای انعقاد کنفرانس اسلامی اقدام کند. ابن سعود خواست که ما نیز همراه او در این پیمان شرکت کنیم. در حال حاضر، ما از دوران پیمان بغداد به دوران اتحاد اسلامی می رسیم».
سرسپردگی محض به غرب
در دوره فهد، آمریکا از اسلام به عنوان تاکتیکی برای ستیز با کمونیسم و ناسیونالیسم عربی و در نهایت، محدودکردنِ نفوذ شوروی بهره می جست. هم زمان با کودتای کمونیستی و اشغال افغانستان به دست ارتش شوروی و وقوع انقلاب اسلامی ایران، منافع آمریکا در منطقه به شدت در خطر بود. به همین دلیل، رسانه های غربی در آسیای مرکزی و بیشتر کشورهای منطقه، با اختصاص بسیاری از برنامه های خود به ترویج اسلام، تلاش بسیاری برای تحریک اشتیاق مذهبی و در نتیجه، مقاومت در برابر کمونیسم انجام دادند. بنا بر برآورد آماری، ۹۰ درصد برنامه های رادیو آزادی، رادیو اروپای آزاد و صدای آمریکا به برنامه های اسلامی اختصاص داشت. هم سوییِ عربستان با سیاست های آمریکا در منطقه باعث شد عربستان از طریق تأسیس رابطه العالم الاسلامی امتیازهایی برای حضور در کشورهای غربی به دست آورد: ساخت مساجد و آکادمی هایِ علوم اسلامی و عربی در بهترین مناطق شهرهای اروپا و آمریکا، و تأسیس کرسی های اسلام شناسی در معتبرترین دانشگاه های جهان، مانند دانشگاه هاروارد و کالیفرنیا و لندن و مسکو به عنوان قرائت اصیل از اسلام، از جمله آنها است.
استعانت از آمریکای کافر
وقتی عراق در سال ۱۹۹۱م. (۱۳۷۰ ه.ش.) کویت را اشغال کرد، ایالات متحده با درخواست مثبت عربستان در صدد برآمد این امیرنشین کوچک را آزاد کند. این موضوع در بین علمای عرب سر و صدای بسیاری ایجاد کرد که کشوری کافر می خواهد از خاک کشوری مسلمان علیه کشور مسلمان دیگری استفاده کند. بن باز در ضمن فتوایی به کمک دولت سعودی آمد و گفت استعانت از کفار و یاری رساندن به آنها برای دفع ظالم و کمک به دین و دولت جایز است. بدین ترتیب کشوری که پادشاهانش خود را خادم الحرمین می نامند، این گونه برخلاف آموزه های اسلامی- قرآنی به دامان آمریکای کافر رفت و خائن الحرمین شد.