أحمد زینى دحلان مفتی مکّه مکرّمه مى نویسد: «کان محمّد بن عبد الوهّاب إذا اتّبعه أحد وکان قد حجّ حجّه الإسلام، یقول له: حجّ ثانیاً! فإنّ حجّتک الأولى فعلتها وأنت مشرک، فلا تقبل، ولا تسقط عنک الفرض. وإذا أراد أحد الدخول فی دینه، یقول له بعد الشهادتین: اشهد على نفسک إنّک کنت کافراً، وعلى والدیک أنّهما ماتا کافرین، وعلى فلان وفلان، ویسمّی جماعه من أکابر العلماء الماضین أنّهم کانوا کفّاراً، فإن شهد قبله، وإلاّ قتله، وکان یصرّح بتکفیر الأمّه منذ ستّمائه سنه، ویکفّر من لا یتّبعه، ویسمّیهم المشرکین، ویستحلّ دماءهم وأموالهم»
( الدرر السنیّه: ۱/۴۶، الفجر الصادق لجمیل صدقی الزهاوی: ۱۷، کشف الارتیاب: ۱۳۵ نقلا عن خلاصه الکلام: ۲۲۹ – ۳۳۰ لدحلان. ).
اگر چنانچه کسى به مذهب وهّابیّت در مى آمد و قبلاً حج واجب انجام داده بود «محمّد بن عبد الوهّاب» به وى مى گفت: باید دوباره به زیارت خانه خدا بروى چون حج گذشته تو در حال شرک صورت گرفته است.
و به کسى که مى خواست وارد کیش وهّابیّت بشود مى گفت: پس از شهادتین باید گواهى دهى که در گذشته کافر بوده اى و پدر و مادر تو نیز در حال کفر از دنیا رفته اند، و همچنین باید گواهى دهى که علماء بزرگ گذشته کافر مرده اند.
اگر چنانچه گواهى نمى داد وى را مى کشتند. آرى او بر این باور بود که تمام مسلمانان در طول ۱۲ قرن گذشته کافر بوده اند، و هرکسى را که از مکتب وهّابیّت پیروى نمى کرد او را مشرک دانسته و خون و مال او را مباح مى کرد.
