تازه ها
خانه »» اخبار جهان اسلام »» پیامبر(صلی الله علیه و آله) پیش از بعثت چه دینی داشتند؟
پیامبر(صلی الله علیه و آله) پیش از بعثت چه دینی داشتند؟

پیامبر(صلی الله علیه و آله) پیش از بعثت چه دینی داشتند؟

بى شک پیغمبر گرامى اسلام (صلی الله علیه و آله) قبل از بعثت، از یکتاپرستى دور نشد، از هر نوع شرک پاک بود و هرگز بر بت سجده نکرد. تاریخ‏زندگى او نیز به خوبى این معنى را منعکس مى‏کند، بدان گونه که در نوجوانى وقتى بحیرا او را به لات و عزّى قسم داد، محمد(صلی الله علیه و آله) آن دو را مبغوض‏ترین چیز براى خود برشمرد (دلائل النبوه، بیهقى، ج۲، ص۳۵).

از امیرمؤمنان (علیه السلام) درباره رسول خدا (صلی الله علیه و آله) سوال شد که :
آیا بتى را – حتى براى یک بار – عبادت کرده است؟ حضرت فرمود: نه . سوال شد: آیا خمر نوشیده است؟ فرمود: نه (سبل الهدى و الرشاد، ج۲، ص ۲۰۰).
ابن اسحاق میگوید:

«رسول خدا)ص( در حالى به جوانى رسید که خداوند او را مراقبت کرده و از پلیدهاى جاهلى حفاظت مى‏کرد زیرا اراده آن داشت تاکرامت رسالت به او دهد».( سیره ابن اسحاق، ص ۷۸ و ر.ک: السیره النبویه، ابن هشام، ج ۱، ص ۱۸۳)

اما درباره آیین او پیش از نبوت چند نظر وجود دارد :
۱. برخی او را پیرو آئین مسیح(علیه السلام) می‏دانند، چرا که قبل از بعثت پیامب(صلی الله علیه و آله) آئین رسمى و غیر منسوخ آئین او بوده است.

۲. برخی او را پیرو آئین ابراهیم(علیه السلام) مى‏دانند، چرا که او «شیخ الانبیاء» و پدر پیامبران است و در بعضى از آیات قرآن، آئین اسلام به عنوان‏آئین ابراهیم معرفى شده است(حج، آیه ۷۸). گرایش حنیفى از گرایش‏هاى شناخته شده در مکه بود و به ویژه در میان بنى هاشم و دیگر تیره‏هاى‏قریش افرادى خود را ابراهیمى مذهب مى‏دانسته‏اند و گفته ابن اسحاق که پیامبر پیش از بعثت بر دین قومش بود را مى‏توان در این‏راستا تفسیر کرد.( سیره رسول خدا، رسول جعفریان، ص ۲۵۳)

۳. بعضى نیز گفته اند مى‏دانیم آئینى داشته است اما آیین او بر ما روشن نیست!

۴. اینکه پیامب(صلی الله علیه و آله) شخصاً برنامه خاصى از سوى خداوند داشته که بر طبق آن عمل مى‏کرده‏است و در حقیقت این آئین مخصوص‏خودش بوده است، و این آیین تا زمانى که اسلام بر او نازل گشت، ادامه داشت.

شاهد این سخن حدیثى است که در نهج البلاغه‏آمده‏است که می گوید: «و لقد قرن الله به صلى الله علیه و آله من لدن ان کان فطیما اعظم ملک من ملائکته یسلک به طریق المکارم ومحاسن اخلاق العالم لیله و نهاره…؛( نهج البلاغه فیض الاسلام، جز ۴، خطبه ۲۳۴، بند ۶۱ ص ۸۱۱ چاپ وزیرى ؛ نهج البلاغه صبحى صالح، خطبه ۱۹۲ ص ۳۰۰ ) خداوند از آن زمان که رسول خدا از شیر بازگرفته شد بزرگترین فرشته اش را قرین وى‏ساخت، تا شب و روز او را به راههاى مکارم، و طرق اخلاق نیک سوق دهد».

مأموریت چنین فرشته اى دلیل بر وجود یک برنامه اختصاصى است. شاهد دیگر اینکه در هیچ تاریخى نقل نشده است که پیغمبر اسلام(صلی الله علیه و آله) در معابد یهود و یا نصارى یا مذهب دیگر مشغول عبادت شده باشد، نه در کنار کفار در بتخانه بود، و نه در کنار اهل‏کتاب در معابد آنان، در عین حال پیوسته خط و طریق توحید را ادامه مى‏داد، و به اصول اخلاق و عبادت الهى سخت پاى بند بود.روایات متعددى نیز در منابع اسلامى آمده است که پیامب(صلی الله علیه و آله) از آغاز عمرش مؤید به روح القدس بود و با چنین تأیید مسلماً براساس الهام روح القدس عمل مى‏کرد. علامه مجلسى معتقد است از آن زمانى که حضرت محمد به رشد عقلى رسید پیامبر بود. به‏اعتقاد او، پیامبر اسلام قبل از مقام رسالت داراى مقام نبوت بوده، گاه فرشتگان با او سخن می گفتند، و صداى آنها را مى‏شنید، و گاه دررؤیاى صادقه به او الهام الهى مى‏شد، و بعد از چهل سال به مقام رسالت رسید و قرآن و اسلام رسماً بر او نازل شد.( بحارالانوار، ج ۱۸، ص ۲۷۱)

میرزاى قمى مى گوید: حق این است که پیامبر اسلام پیش از بعثت بر اساس دین خودش عبادت مى کرد چون آن حضرت از همه‏پیامبران برتر است و اگر پیامبراسلام تا چهل سالگى پیامبر نباشد در این صورت حضرت عیسى، و حضرت یحیى از آن حضرت‏برتر خواهند بود. چون حضرت عیسى و حضرت یحیى در بچگى پیامبر بودند.( قوانین الاصول، ج۱، ص ۲۵۵ ،چاپ رحلى سنگى قدیمى)

ابن ابى الحدید روایتى را از حضرت امام باقر علیه السلام نقل مى‏کند که فرمود:
خداوند بر همه پیامبران خود فرشتگان را گماشته است. مأموریت این فرشته ها محافظت از اعمال آنها و تبلیغ رسالت مى باشد. خداوند از آن زمان که حضرت محمد(صلی الله علیه و آله)از شیر گرفته شد، فرشته بزرگى را بر آن حضرت گماشت. این فرشته آن جناب را به‏سوى خیرات و اخلاق خوب هدایت مى کرد و از بدیها و اخلاق بد باز مى داشت و همین فرشته بود که پیش از آنکه آن حضرت به‏درجه رسالت برسد او را با «السلام علیک یا رسول الله» صدا مى کرد و پیامبر هنوز جوان بود که با این جمله صدا زده مى شد.( شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید، ج ۱۳، ص ۲۰۷ .)

همچنین همه شرایع آسمانى بعد از حضرت ابراهیم(علیه السلام) را به یک معنا آیین ابراهیمى مى‏خوانند الان مسلمانان، مسیحیان و یهودیان ، پیرو دین حنیف ابراهیمى نیز شمرده مى‏شوند. این مسأله نافى پیروى از پیامبران بعد از حضرت ابراهیم(علیه السلام)نیست؛ بلکه مقصود از «آیین ابراهیم» همان آیین توحید و یکتاپرستى است و شاید اشتهار آن به جهت بروز و جلوه بسیار نیرومند توحیدى آیین حضرت ابراهیم(علیه السلام) و نقش برجسته آن در مبارزه با مظاهر شرک ‏باشد؛ هرچند انبیاى پیشین و پسین نیز موحد بوده‏اند. در عین حال گاه شرایط اجتماعى، یکى از جلوه‏هاى اولیاى دین و یا تعالیم آن رابارزتر و آشکارتر مى‏کند. همین مسأله در مورد یکتاپرستى صادق است ؛ یعنى ، تأثیر تاریخى حضرت ابراهیم(علیه السلام) دراین مسأله ، بسیار گسترده و شفاف است و همین باعث شده که همه یکتاپرستان پس از آن حضرت را ، ابراهیمى مى‏خوانند.

لازم به ذکر است اگر پیروى پیامبر از حضرت ابراهیم را بپذیریم، این پیروى به معناى التزام پیامبر به شریعت ابراهیم نیست بلکه به‏معناى هم سویى در عقاید یعنى توحیدى بودن است و این مساله وصف دین حضرت موسى(علیه السلام) و حضرت عیسى(علیه السلام)نیز بوده است‏که همه به ادیان ابراهیمى اشتهار داشته اند.

با توجه به برگزیدگى پاسخ چهارم، این نکته را مى‏توان یادآور شد که با جزم نمى‏توان آیینى را براى پیش از دوران بعثت پیامبر برشمرد و لیکن محمد(صلی الله علیه و آله) مومن موحدى بود که خدا را مى‏پرستید و نسبت به آنچه که برایش شریعت الهى و دین حنیف‏ابراهیمى بود رهنمون مى‏ساخت، پایبند بود. همانا که او برترین و کاملترین خلق در خلقت، رفتار وخرد بود و برترین فرشته نیز او را تعلیم مى‏داد و به محاسن اخلاق راهنمایش مى‏کرد.( الصحیح، ج۲، ص ۱۹۷)،

نکته دیگر این که اگر پیامبراکرم(صلی الله علیه و آله) به عنوان عیسوى مشهور مى‏شدند ، چه بسا این مسأله باعث مى‏شد که انحرافات پدید آمده و مسیحیان دین مسیح(علیه السلام) را به ایشان چسبانده و یا چنان تبلیغ مى‏گردند که پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله) شریعت خود را از متون مسیحى دریافت کرده و با دستکارى‏هایى ادعاى نبوت نموده است.

نکته دیگر اینکه دلیلى وجود ندارد که پیامبراکرم(صلی الله علیه و آله) لزوماً مى‏بایست مانند دیگران پیش از بعثت از آیین مسیح پیروى کند ؛ زیرا برحسب برخى از شواهد آن حضرت پیش از رسالت نیز تأیید شده از سوی خدا بوده‏اند ؛ یعنى به ایشان به گونه‏اى هرچند به صورت الهام و یا در خواب حقایق غیبى وحى مى‏شده و روح‏القدس همراه ایشان بوده است و براساس وظایف خاصى که خداوند از ایشان مى‏خواسته ، عمل مى‏کرده‏اند ، لیکن در چهل سالگى به «رسالت» مبعوث گردیدند ؛ یعنى فرشته وحى و پیک الهى برایشان فرود آمد و تبلیغ و دعوت اجتماعى به سوى آیین جدید الهى را بر دوش او نهاد.

برای اطلاعات بیشتر به این مآخذ می توان مراجعه کرد:،
۱. بحار الانوار ، ج ۱۸، ص ۲۷۱ تا ۲۸۱ به طور گسترده
۲. قوانین الاصول ، میرزای قمی، جلداول ص ۲۵۵.
۳. الصحیح من سیره النبی، ج ۱، ص ۱۵۶ چاپ جامعه مدرسین ،سه مجلدی
۴. سیره رسول خدا، جعفریان، ص ۱۸۲.

جوابی بنویسید

ایمیل شما نشر نخواهد شدخانه های ضروری نشانه گذاری شده است. *

*

Time limit is exhausted. Please reload the CAPTCHA.

رفتن به نوار ابزار